Η οθόνη του κινητού μου έδειχνε 02:45… όσο μπορούσα δηλαδή να διακρίνω, γιατί το αριστερό μου μάτι αντιστεκόταν λυσσασμένα σε κάθε προσπάθεια που έκανα να το ανοίξω …..Το σώμα μου πόναγε παντού και το κρύο ήταν ανυπόφορο… Ήταν η ώρα να σηκωθούμε οι βραδινοί από τον τετράωρο ύπνο και να αλλάξουμε την ομάδα των παιδιών που ήταν ακόμα άυπνοι και πατινάρανε γύρο με τον γύρο μέσα στην βροχή…. Οι πρώτες ερωτήσεις γεμάτες αγωνία ‘’σε ποια θέση είμαστε;;;’’ και ‘’είναι όλοι καλά;;’’. Ο υπνόσακος μούσκεμα, όπως και όλα τα πράγματα μας , τα οποία κείτονταν πεταμένα και απλωμένα εδώ και εκεί, στα οκτώ τετραγωνικά χώρου που μας αναλογούσαν … προσπάθεια για να στεγνώσουν; Εγώ προσωπικά, σταμάτησα να προσπαθώ με το τέλος του δεύτερου γύρου, περίπου 10 ώρες πριν… Άδικος κόπος, αφού με το που έμπαινες στην πίστα χρειαζόσουν μόνο 20 δευτερόλεπτα για να αρχίζεις να ονειρεύεσαι τον καυτό ήλιο σε μια παραλία της Χαλκιδικής και όχι την καταρρακτώδη βροχή που έπεφτε επί 23 ώρες…. Το σοκ με το που άνοιγες το φερμουάρ του υπνόσακου, μεγάλο… το σοκ με το που έβαζες την βρεγμένη στολή, τα πατίνια και τον υπόλοιπο εξοπλισμό ακόμα μεγαλύτερο…. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα κάναμε ουρά για ένα πιστολάκι μαλλιών.. Το ιδανικό αξεσουάρ για να ζεστάνεις τις βρεγμένες κάλτσες και το κορμί σου… Βγαίνοντας από τον χώρο της ομάδας καταλάβαινες ότι όλα όσα ακούγαμε τις προηγούμενες μέρες από τα μετεωρολογικά δελτία και δεν θέλαμε να τα πιστέψουμε, βγαίνανε αληθινά… ‘’καταρρακτώδεις βροχές και χαμηλές θερμοκρασίες στο 90 % της Γαλλικής επικράτειας’’… ‘’ Μην ανησυχείς’’ έλεγα στην γυναίκα μου…. ‘’η πίστα είναι φτιαγμένη έτσι, ώστε να φεύγει το νερό της βροχής’’ … που να ξερα! Ακόμα θυμάμαι τα βλέμματα όλων μας, όταν φτάνοντας στην αψίδα της Dunlop, αντικρίσαμε την πρώτη κατηφόρα της πίστας…. Και τι κατηφόρα!! Πρέπει να ομολογήσω ότι την κατέβηκα χωρίς φρενάρισμα μόνο τρεις φορές… ισορροπία μηδέν…
Όσο περνούσε η ώρα, ο κάθε γύρος γινόταν και πιο δύσκολος…. Η ανηφόρα φάνταζε από τον πρώτο γύρο γολγοθάς…. Και το βλέμμα, λίγο πριν την γραμμή της αλλαγής, να ψάχνει απεγνωσμένα τον συναθλητή που θα παραλάβει την σκυτάλη, παρακαλώντας να είναι εκεί, για να μην χρειαστεί να κάνεις και δεύτερο γύρο….
Τα λόγια είναι πολύ λίγα για να αποτυπώσουν αυτό το 24ωρο…. Είναι λίγα, για να αποτυπώσουν το βλέμμα του Μιχάλη, όταν τελειώνοντας τον αναγνωριστικό γύρο, μας ανακοίνωσε φανερά ανήσυχος, ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κατέβει αυτήν την κατηφόρα και μάλιστα με τόσο νερό μέσα στην πίστα…. Και το βλέμμα του, ή μάλλον το χαμόγελό του, όταν βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο, μας εξιστορούσε (προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να κρύψει τον ενθουσιασμό του) εκατοστό – εκατοστό την διαδρομή μετά τον πρώτο χρονομετρημένο γύρο του…. Τα λόγια είναι λίγα, για να περιγράψουν την υπερπροσπάθεια που έκαναν όλα τα παιδιά…. Είναι λίγα για να μπορέσω να εξιστορήσω τα συναισθήματα όλων των παιδιών, τα δάκρυα του Βασίλη όταν πέρασε τον τερματισμό, την χαρά, την απογοήτευση κάθε φορά που η βροχή αυξανόταν….
Το παραπάνω κείμενο δεν είναι απόσπασμα κάποιου μυθιστορήματος. Αποτυπώνει ελάχιστα, αυτά που πέρασε η πρώτη ελληνική αποστολή στον 24ωρο αγώνα αντοχής με τροχοπέδιλα στο lemans, με την συμμετοχή δύο ομάδων του συλλόγου μας. Η ‘’ώθηση’’ , και συγκεκριμένα οι: Κούσπαρης Γιάννης, Κάλαρης Στράτος, Πόλακ Ρόμπινσον, Ράλλης Βασίλης, Γιανγκής Φραντζέσκος, Παληκαρίδης Δημήτρης και Τσιάκας Νικόλαος που απαρτίζανε την μία ομάδα, και οι: Γιαννουλάτος Μιχάλης, Κυπραίος Χρήστος, Ιωρδανίδου Αννα, Μολυμπάκη Ευγενία, Αναγνωσταρά Μαρία, Μποζαντζή Βασιλική, Μωρούδης Διονύσης, Κυρίτση Ιωάννα, Καπόλα Μαρία και Πλαμαντούρα Ηλιάνα, που απαρτίζανε την δεύτερη ομάδα, υπερέβαλλαν εαυτόν και κατάφεραν πατινάροντας, να εκπροσωπήσουν επάξια, για ακόμα μια φορά, τα ελληνικά χρώματα σε έναν διεθνή αγώνα…. η πρώτη ομάδα καταφέρνοντας να τερματίσει 37η στην κατηγορία της και να μπει στις 100 καλύτερες ομάδες όλων των κατηγοριών (98η) διανύοντας μέσα σε 24 ώρες την απόσταση των 524km, και η δεύτερη ομάδα τερματίζοντας στην 136η θέση στην κατηγορία της και 320η στην γενική, καλύπτοντας την απόσταση των 410km. Μια επιτυχία την οποία όλοι ελπίζαμε και επιθυμούσαμε, αλλά κανείς δεν το έλεγε φωναχτά….
Η ιστορία μας, σίγουρα δεν σταματάει εδώ.. και άλλα κεφάλαια του ‘’μυθιστορήματος’’ θα γραφτούν… τα σχέδια μας, πολλά και εντυπωσιακά.. Η ομάδα πρωτοπορεί, προσπαθεί με κάθε τρόπο να προωθήσει το άθλημα που τόσο αγαπάμε…. … για ένα πράγμα είμαι σίγουρος… το μέλλον θα είναι γεμάτο εμπειρίες και καινούργιους φίλους !! Και όπως συνηθίζουμε εμείς να λέμε στην ‘’οικογένεια’’ της Ώθησης, ‘’γινε και συ μέρος της ιστορίας’’.