Ήταν καλοκαίρι του 2008. Ξεπακετάροντας τις βαλίτσες μου από το ταξίδι στην Αμερική, ξετυλίγω την συσκευασία των πρώτων μου πατινιών. Με κόστος αγοράς τα 35€, από ένα πολυκατάστημα που στην πραγματικότητα έφερνε περισσότερο σε σούπερ μάρκετ παρά σε μαγαζί με αθλητικό εξοπλισμό, δεν σου γεμίζανε το μάτι. Γιατί τόσο φθηνά; Γιατί ήμουνα σίγουρος ότι μετά από κανά δυο βόλτες, θα σκονίζονταν παρατημένα στο πατάρι του σπιτιού μου. Ακόμα θυμάμαι την απάντηση που έδωσα στην γυναίκα μου όταν μου πρότεινε να αγοράσουμε από ένα ζευγάρι: “μα καλά, τριάντα πέντε χρονών θα μάθω πατίνια; “ Που να φανταστώ πόσο έξω θα έπεφτα! Τα πρώτα βήματα, πολύ δύσκολα… υπέρβαρος, “μεσήλικας” και μανιώδης καπνιστής, χωρίς ίχνος ισορροπίας, προσπαθούσα να καλύψω μία απόσταση 100 μέτρων, χωρίς να μου κοπεί η ανάσα. Τα πρώτα μου πατίνια δεν άντεξαν για πολύ. Αντικαταστάθηκαν γρήγορα από άλλα πατίνια, κι αυτά από άλλα πατίνια, τα μέτρα έγιναν χιλιόμετρα και ο αρχικός σκεπτικισμός έγινε αγάπη. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, “άκαπνος” πλέον και ελαφρύτερος, θυμάμαι την πρώτη τυχαία συνάντησή μας με τον Γιάννη και τον Μάνο. Την υπομονή που έδειχναν, όταν τους ακολουθούσαμε στις βόλτες τους και την βοήθεια που είχαμε στα πρώτα μας βήματα. Την πρότασή τους για την δημιουργία μιας ομάδας με την ονομασία ” Ώθηση” και τις πρώτες συγκεντρώσεις. Την παρέα των έξι ατόμων που έφτασε να αριθμεί εκατοντάδες μέλη και τις μικρές βόλτες στις μαρίνες του Π. Φαλήρου που κατέληξαν στον Λευκό πύργο. Τις συμμετοχές μας στα FREEDAY. Το πρώτο Friday Night Skate τον Οκτώβριο του 2011. Την πρώτη συμμετοχή του συλλόγου μας τον Σεπτέμβριο του 2012, στον Μαραθώνιο του Βερολίνου.
Τα παλιά πατίνια και ο εξοπλισμός μας, υπάρχουν πλέον για να βοηθούν τους ανθρώπους που σκέφτονται να ασχοληθούν με το άθλημα. Ο χρόνος μας; μοιρασμένος ανάμεσα στις δυο μας αγάπες: την οικογένεια μας και την “οικογένεια” της Ώθησης. Γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός,
“ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται”
του Τσιάκα Νικόλαου